Atılacak adıma bile çocuklarımızın yerine karar vermek ne kadar doğrudur? Her anne ve baba evlatları için en düzgününü ister elbette fakat ya o en yeterlisi en fazlasıysa?
Belki kültürümüzün gereği tahminen de yetiştirilme şeklimizin getirdiği transferler sebebiyle dünyaya getirdiğimiz çocuklarımızın yalnızca bizim çocuğumuz olarak kalacağı kanısı, en güzelini biz (aileler) biliriz fikri birçok vakit dışa vurulmamış bir esaret olarak hissettirir çocuklara ve bunu lisana getirmek yerine bastırmayı tercih ederler, hatta birden fazla vakit kendilerini hayatlarında ‘boşluk’ta bulmalarına yol açar.
BOŞLUK HİSSİ
“Annesi ve babası çalışan orta halli bir ailenin çocuğuyum. Ömrüme baktığımda gereksinimim olan her şeye sahip olabilecek durumdaydım. Kıyafetler, istediğim model cep telefonu, birkaç günlük tatil programı vs. üzere aslında bir genç kızın isteyeceği her şeye sahiptim ancak içimde mana veremediğim ve dolduramadığım bir boşluk hissi vardı hep…Tek çocuk olduğumdandı sanırım bu kadar düşünülüyor olmam..”
S.H.’ ailenin tek çocuğu ve hasebiyle en değerlisi. Anne ve babanın ‘Ne giymeli? Serin mi oldu sanki, ceketini mi alsa? Hangi okula gitmeli? Hangi mesleğe sahip olmalı? Evet evet mühendis olmalı, âlâ bir mesleği olur, çok kazanır, kimseye muhtaç olmaz’ fikirleri ile S.H.’ye ne düşündüğü hiç sorulmamış, her fikir ve niyet hazır olarak empoze edilmiş ve münasebetiyle içe kapanık, hayattan bir beklentisi olmayan bir kız çocuğu yaratılmış istemeden.
AİDİYET DUYGUSU
“Mühendis olmalıydım fakat aslında istediğim bu değildi, düzgün konuşmalı, yerinde konuşmalı, uygun arkadaşlıklar kurmalı, okulumdan meskenime gelmeli, derslerimi aksatmamalıydım. Aslında bunlar bana verilen misyonlardı. Ben uzun vakit sonra edinilen çocuk olarak onların siparişi bir hayat yaşıyordum. Bazen ne düşüneceğimi bile bilmiyordum, büyük bir anlamsızlık ve boşluk yaşıyordum. Hani diyorlar ya aidiyet, ben bir yere değil kendime bile ilişkin hissetmiyordum.”
S.H.’nin içe kapanık karakteri, hayata ve etrafı ile olan iletişimsizliğini aşmak niyetiyle okul dışında da var olma isteği ile maalesef yanlış arkadaş kümesine dahil ediliyor ve elbetteki bir teklif ile başlıyor dertli süreç…
YAŞAMA SEVİNCİ
“Her zamankinden fazla para isteği, karakter değişikliği, ses yükseltmesi, suçlayıcı hali apayrı birisi ile tıpkı konutta yaşadığımızı hissettiriyordu. Ergenlik v.s dedim, hiç aklıma gelmedi zira.. Onun mesleğini ve kendi mesleğimizi planlamaktan gözlerinin içine bakmamışız evladımızın. Ne vakit ‘sebebim sizsiniz’ deyip ağlayarak anlatmaya başladı işte o an durdu zaman…” cümleleri annenin ne kadar pişman olduğunu anlatıyordu aslında. Elbette şuurlu bir durum değildi yaşatılan lakin her şeyi vermeye çalıştıkları kızlarından fark etmeden yaşama sevincini, hayat gayesini esirgemişlerdi.
Bir ortaya getirildiğimizde uygunlaşmak, hayata tutunmak üzere bir gayesi olmayan S.H.’ye el uzatmak, hayatın hoşluklarını anlatmaktan fazlası gerekiyordu. Bir ortaya geliş süreçlerimizde ritme ve müziğe düşkünlüğü bizim çıkış noktamız oldu. Klinik ayakta tedaviye ikna olan S.H. dans kursuna yazdırdık. Bedenindeki tüm birikmiş negatif enerjiyi, kullandığı unsurun toksinlerini, aklındaki olumsuz fikirleri hareketler ve ter ile dışa vuruyordu. Dans ve Hareket terapisinin süreç içerisinde kullandığı ilaçları da azaltıp hayatından çıkartacağına eminim.
EN BÜYÜK YANILGI
Dünyaya çocuk getirmek, bakmak, büyütmek ne derece sıkıntı ve zahmetli elbette hepimiz biliyoruzdur. En güzelini, en hoşunu, en yararlısını isteriz onlar için buna kuşku yok. Fakat onlar dünyaya birinci çığlıklarını bıraktıkları andan itibaren birer bireyler. Hayatlarına karar vermek değil, karar süreçlerinde onları desteklemek değerli. Doğruyu yanlışı göstermek elbetteki anne ve babaların misyonu ancak müdahale etmek, onlar ismine karar vermek, anne babanın istediği hayatı yaşamaya zorlamak en büyük kusurlardan biridir.
Yaşam bir deniz, fırtınalara, yağmurlara, rüzgarlara, dalgalara maruz kalan bir deniz, anne ve babalar hayatın dümenindeki çocuklarına dayanak olan yol göstericiler olmalılar. O gemi su da almalı, fırtınaya da kapılmalı, kusur sonucu batma tehlikesi de geçirmeli lakin ebeveynler tüm bu süreçlerde daima evlatlarının yanında olmalı.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
