“Abi ne olacak hiç bilmiyoruz!”
“Ete haftada üç kere artırım geliyor abi!”
“Tavuğa yeniden artırım geldi abi!”
“Tavuk fiyatı ete yaklaştı abi.”
“Süt ve krema alınamaz hale geldi abi”
“Buğday, un fiyatları el yakıyor abi.”
“Zamlar ne vakit duracak abi?”
“Abi sence düzelir miyiz?”
“Yurtdışında da bizimki üzere mi abi? Bu kadar enflasyon var mı?”
“Yılbaşından beri daima patinaj be abi!”
“Dükkana ödediğim elektrik parası, dükkan kirasından fazla şu anda abi.”
“Elemanların fiyatlarına minimum fiyata artırım gelmeden iki sefer artırım yaptım, yeniden de elemanları tutamıyorum. Hepsi kurye oluyor ya da güneydeki tatil beldelerine kaçıyor.”
“Canımız çok sıkkın abi. Çalışacak eleman bulamıyoruz.”
“Ekonomi birbirine girdi. Ne gerçek ne yanlış artık ayırt edemiyoruz abi.”
“Hiçbir şeyi öngöremiyoruz abi! Bu artırımlar kronikleşti artık.”
“Abi içler acısı haldeyiz. Geberiyoruz, hala cesedimiz güzel olsun diye uğraşıyoruz.”
“Zamlar ne vakit duracak bilmiyoruz abi.”
“Gelen artırımlara karşın kendi eserlerime artırım yapmaya utanıyorum abi.”
“Pandemide kapalı kalmamız bu krizin yanında solda sıfır kalır abi.”
“Ne yapsak bir adım ilerleyemiyoruz abi.”
“Kimsenin yüzü gülmüyor abi.”
“Bu süreç ne vakit sonlacak bilmiyoruz abi.”
“Yaptığımız işlerin maddi manevi, hepsinin içi boşaltılıyor abi.”
“Bu işin sonu nereye varacak bilmiyoruz abi.”
“Benim çalışanlarım konutlarının artan kiralarını nasıl ödeyecek abi? Kara kara bunu düşünüyorum!”
“Neresinden tutsak elimizde kalıyor abi.”
Yurtdışından döndüğümden bu yana gezip tadım yaptığım yerlerde esnaftan duyduğum cümleler bunlar. İnanın bugüne kadar bir tek âlâ kelam duymadım. Masalarına oturduğum andan itibaren daima keder dinliyor, sıkıntı ortağı olmaya çalışıyorum. Açıkçası benim de içimden bir lezzeti yazmak, bir yemeği özendirmek gelmiyor.
Kısacası…
“Tadımız hiç kalmadı be abi!”
Salih Seçkin Sevinç
