Bir kilo şeftalinin, bir kilo dana antrikottan daha değerli olduğu Almanya’da Mardinli bir ailenin çocuğu olan gurbetçi Mehmet Aykal, bilhassa sıkıntı durumdaki Türk öğrencilere taze meyve ve zerzevat yedirmek için seferber oldu.
1 Euro’nun 18 Türk Lirasına eşit olduğu günümüzde bilhassa Almanya’ya okumak için giden, bu şiddetli kaidelerde ailelerinden para yardımı istemeye çekinen öğrenciler, Almanya’nın güç ekonomik şartlarında hayat gayreti veriyor.
Almanya’nın Münih kentinde bilhassa yurt dışı eğitimi için gelen güç durumdaki öğrencilere takviye için kurulan Münih’in Sesi Toplumsal Yardımlaşma ve Dayanışma Platformu’nda başlatılan yeterlilik seferberliğine katılarak “Bu dünyada güzel beşerler var” dedirten Mehmet Aykal Odatv’ye konuştu…
Deniz Gezginci: Mehmet Beyefendi yolunuz Almanya’ya nasıl düştü?
Mehmet Aykal: Mardinli bir ailenin çocuğuyum. Türkiye’de Arkeoloji Bilimi okudum. 1995 yılında Arkeoloji öğrencisi olarak Hamburg’a geldim. 1998 yılına kadar Hamburg’da yaşadım. Daha sonra tekrar Türkiye’ye dönüp hafriyat çalışmalarına katıldım. Sümer tabletleri üzerine çalışmalarda bulundum. Tel Aviv Üniversitesi öğrencileriyle ortaklaşa gerçekleştirdiğimiz bir hafriyat çalışması için Mısır’a gidip bir mühlet orada kaldım. Arapça ve Kürtçe biliyorum. 2010 yılında evlendim. Şayet hafriyat çalışmalarına gidiyorsanız bu iş sizin yıllarınızı alıyor ve evliyseniz çalışmalara katılmak çok sıkıntı oluyor. Yorulduğumu hissettim ve ticarete atıldım. Hayat koşulları bizi bu tarafa getirdi diyebilirim.
Deniz Gezginci: Şu an burada neler yapıyorsunuz?
Mehmet Aykal: Münih’te marketlerim vardı onları koronadan evvel devrettim. Şu an İspanya, Hollanda, İtalya ve Türkiye üzere ülkelerden meyve zerzevat getirip burada Adalet Bakanlığı’nın bünyesinde bulunan beş farklı cezaevinin muhtaçlıklarını karşılıyorum.
Deniz Gezginci: Öğrencilere meyve ve zerzevat yardımında bulunmaya nasıl karar verdiniz?
Mehmet Aykal: Münih’in Sesi Toplumsal Yardımlaşma ve Dayanışma Platformu’nun öğrencilere yardım ettiğini toplumsal medya üzerinden gördüm ve bu benim çok hoşuma gitti. İnsanların size yazdıklarını takip ediyordum. Her birinin sorunu ile ilgilenmeniz, onların taleplerine yanıt vermeniz çok hoşuma gitti. Sanki ben de bu oluşuma nasıl katkıda bulunabilirim diye düşündüm. Elimden bir şey gelirse de yapmak istedim. Ben de öğrenciydim, ben de o zorlukları gördüm. İnsan yokluktan gelince, yoklukla harmanlanmışsanız o sizde çok farklı bir tesir yaratıyor. Yaralı bir hayvanı, bir canlıyı bile görseniz o yarasını sarmak istersiniz. İnsani hisleriniz daha da kabarıyor.
Deniz Gezginci: Yardım ettiğinizi yazmamı pek istemediniz?
Mehmet Aykal: Ben bu düzgünlüğü beşerler bilsin istemiyorum. Güzellik yapıyorsanız Allah ile kul ortasında kalmalıdır. Güzellik yaparken ben yaptım demek olmaz. Bu dünyada kendimi emanetçi ve bir aracı olarak görüyorum. Bir şey yapıyorsanız, o sorumluluklar sana verildiği için yapıyorsunuz. Yaptığım şeyi de çok abartmamak gerekiyor. İnsanlara örnek olursa sevinirim. Ben bu paylaşımı sizin de organizasyonunuz ile sonuna kadar devam ettirmek istiyorum. Daha farklı zerzevat ve meyveleri haftada bir iki kez gereksinimi olan insanlara ulaştırabilirim. Bir diğeri da bir diğer yardımda bulunursa ona da sevinirim.
Deniz Gezginci: Almanya’daki Türk öğrencilere yardım etmek nasıl bir his?
Mehmet Aykal: Ben bu yardımı uzun müddettir insanların lisanına, dinine, ırkına bakmadan esasen elimden geldiğince gerçekleştiriyordum. Meyve ve zerzevatları kiliselere, mülteci kamplarına gönderiyorum. Sokaktan geçen, durumu berbat insanlara da yardım etmeyi severim. Lakin alışılmış kendi insanıma yardımcı olmak, öğrenci arkadaşlarıma takviye olmak benim için daha manalı. Zira ben de o zorluğu çektim, ben de öğrenci oldum.
Ancak bu yardımları yaparken insanları rencide etmemek gerekiyor. Öğrenci arkadaşlar meyve ve zerzevatları geldiler, aldılar, sevindiler. Ben de sevindim. İnsanları tanımış oldum. Gelenler ortasında Mühendislik okuyan, Tıp okuyan arkadaşlar var. Her biri pırıl pırıl gençler. Beşerlerle diyaloğa geçmeyi, onların gözlerindeki memnunluğu görmeyi seviyorum. Ben bu yardımları şahsî bir maksat için yapmıyorum. İnsanları tanımak, onların fikirlerini duymak size farklı hoş hisler yaşatıyor.
Deniz Gezginci: Pekala öğrencilere bu yardımları nasıl ulaştırıyorsunuz?
Mehmet Aykal: Halde benim bir depom var malları orada toptan olarak tutuyorum. Yardıma muhtaçlığı olan beşerler gelip oradan alıyorlar. Her çeşit insan geliyor. Türklere biraz daha ihtimam gösteriyorum. Lakin şöyle bir meselemiz var. Birkaç pilot bölge seçersek bu yardımları öğrencilere ulaştırmamız daha kolay olur. Her biri farklı yerlerde olunca yetişemiyorum. O nedenle kendi konutumun adresini verdim. Şu an öğrenciler benim evimden gelip alıyorlar.
Deniz Gezginci – Münih
