İnsan evladından ne vakit vazgeçer? Büyük bir yanlışında mı? Yanılgısını tekrarladığında mı? Yanılgısının tekrarlanmasını mazeret olarak gösterildiğinde mi? Hayatına bir diğeri girdiğinde ve onun kıymetinin varlığı çok yer kapladığında mı? Asıl soru; vazgeçebilir mi? Genç kızı dinlerken bunun üzere onlarca soru ile karşı karşıya kalmıştım…
M.T. annesini toprağa verdikten sonra onsuzluğa alışamamış, onu hiçbir vakit anlamadığını düşündüğü babası tarafından sarıp sarmalanmamış, boşlukta savrulduğunu hissettiği anda tutunabilecek bir kol olarak gördüğü o uçurumun kenarında duran ve ona uzatılan o tehlikeli kola tutunmuş ve süratle uçurumun tabanına sürüklenmiş bir genç kız…
Tek evlat M.T. Çok uzun zahmetler, tedaviler sonrası dünyaya gelen, bu büyük uğraşların babası tarafından karşılığı beklenen, başarılı bir bayan olması istek edilen, üzerindeki büyük beklentilerin altında ezilen M.T.’den daima güçlü olması beklenmiş ancak ‘nasıl’ güçlü olunur hiç öğretilmemiş. Güç ve güçsüzlüğün imtihanını annesi avuçlarının içinden kayıp gidince vermiş, içindeki gücün değil, dışarıdaki gücün tesirinde kalmış ve gücün esiri olmuş süreç içerisinde.
“Babamın tüm beklentilerinde, fikirlerinde etrafına karşı bir duruş sergilemek vardı. Beni daima ‘biri’ olursam sevecek üzere hissediyordum, fakat annem kendim olduğum için sevdiğini biliyordum, kendime yetecek birisi olmamı istediğini ve beni her şartta seveceğini biliyordum. Annemin yokluğuna alışabilmek, babamın varlığına ve o varlığın içerisinde öbür bir bayanın varlığını bilmek fakat düşünmemeyi istemek, beynimi biraz özgür kılabilmek ismine kullandığım unsur benliğimin yok olmasına sebep oldu. Yaşamak için gücüm yok! ”
BABA-KIZ SÜRECİN SÜRAT KAZANMASINI SAĞLADI
Çok önemli ve ağır cümleler bunlar… Hassas ve yorgun genç bünyesine ağır gelen kaybedişler, güç geçirdiği bu süreçleri babasının dayanağını alamadan sürdürmek önemli bir vazgeçme sürecine götürmüş M.T.’yi. Babasının hayatına aldığı arkadaşının varlığının büyük yer kaplaması, kızı ile birlikte kalmak istememesi kendisinden vazgeçildiğini hissettiriyor M.T.’ye. Uzun ve güçlü aldığı düzgünleşme kararlarını daima kısa tutmuş M.T. Tekraren yattığı hastanelerden tedavisini yarım bırakarak çıkmış ve daima başa dönülmüş süreçlerde. Babanın kızının güzelleşmesine dair umudunu kaybetmesi, babanın hayatında öteki bir sevginin varlığının oluşması M.T’nin ikinci plana atılmasına sebep oluyor. Bu travmatik duygusal yorgunluklarda ona dayanak olmak, ömründe var olmak isteyen arkadaşı vesilesiyle bir ortaya getirildik.
İyileşme isteği ile bir badiresi yok M.T.’nin, bulunduğu durumdan rahatsız lakin isteğinin sürdürülebilir olması, paha verdiklerinin yanında olduğunun bilinmesine muhtaçlığı var. Bu gereklilikler ile baba-kızın bir ortaya gelmesi, her ikisinin de önceliklerinin kendilerinin olduğunun hatırlatılması, ortalarındaki o boşlukların kaldırılması ve karşılıklı yaraların sarılması muhtaçlığı ile yaptığımız programlama ve yönlendirme yavaş yavaş işe faydalılığı göstermeye başladı. Baba-kızın birlikte daima takip edecekleri uzmanın varlığı ruhsal olarak güzelleşmeye katkı koyması sürecin sürat kazanmasını da sağladı.
Ebeveyn olmak büyük bir sorumluluktur. Ömrünüzü paylaşmak, öncelik sıralamalarınızı sorgusuz değiştirmek, kusurlarında hissenizin büyük olduğunu bilmek ve kendinizi sorgulamaktır. Dünyaya bir çocuk getirmek değil, dünyaya gelen çocuğun aslında bir birey olduğunu bilmektir. O denli ki toplumda da yetiştirme üslubunuza nazaran biçim alacak, yeşerecek ve yeşertecektir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
