İşverenini toplumsal medya üzerinden eleştiren bir kişi işinden olduktan sonra mevzu mahkemeye taşındı. Anayasa Mahkemesine taşınan mevzuda mahkeme heyeti patronunu toplumsal medyada eleştiren çalışanı haklı buldu.
AYM’nin yaptığı basın duyurusunda davanın konusu şöyle özetlendi:
“Başvurucu özel bir şirkete (alt işveren) bağlı olarak Halk Sıhhati Müdürlüğü’nde muhakkak müddetli iş mukavelesiyle çalışmıştır. Müracaatçı toplumsal paylaşım sitesindeki hesabından taşeron çalışanların gördüğü baskıları ve yöneticileri husus eden “Ey insan müsveddeleri, yönetici bozuntuları…” sözlerini de içeren ferdî bir paylaşımda bulunmuştur. Bu paylaşımdan ötürü birtakım Kurum yöneticileri başvurucudan şikâyetçi olmuş ve açılan davada asliye ceza mahkemesi müracaatçının mahkûmiyetine karar vermiştir. Anılan kararın açıklanmasının geri bırakılması kararının katılaşması üzerine alt patron tarafından müracaatçının iş akdi sona erdirilmiştir. Müracaatçının alt patron ve kurum aleyhine açtığı işe iade talepli tespit davası iş mahkemesi tarafından reddedilmiştir. Müracaatçının kelam konusu karara ait istinaf başvurusu bölge adliye mahkemesince, temyiz talebi de Yargıtay tarafından reddedilmiştir.”
Başvurucunun “taşeron şirkete bağlı olarak bir kamu kurumunda misyon yaparken kurumun yöneticileriyle ilgili toplumsal medya paylaşımından ötürü iş akdinin feshedilmesi nedeniyle tabir özgürlüğünün ihlal edildiğini ileri sürdüğü” söz edilen kararda mahkemenin değerlendirmesi özetle şu biçimde oldu:
“Başvurucu, alt patrona bağlı olarak Kurumda çalışmasının yanı sıra kamu kurumunda çalışan taşeron personellere yönelik faaliyet gösteren bir derneğin genel başkanlığı vazifesini de sürdürmektedir. Bu bağlamda müracaatçının taşeron çalışanlara ait sıkıntılarda bildireceği görüşlerin taşeron emekçi kimliğinin ötesinde yürütmekte olduğu dernek başkanlığı vazifesinin de bir gereği olarak -temsil ettiği sivil toplum kuruluşunun ilgi alanındaki- toplumsal sorunları de kapsadığı kabul edilmelidir.
Başvurucu, paylaşımında genel nitelikli “yönetici” kavramını kullanmış lakin kelamlarının muhakkak bir kimseyi amaç aldığına yönelik rastgele bir söz kullanmamıştır. Mahkemeler ise müracaatçının taşeron emekçi olmasını ve ceza davasına katılanların da müracaatçı ile birebir Kurumda yönetici olmasını münasebet göstererek kelamların muhataplarından bir kısmının Kurum yöneticileri olduğunu kabul etmiştir. Derece mahkemelerinin müracaatçının asıl maksadının kurum yöneticilerini küçük düşürmek olduğunu kabul etmesi fakat müracaatçının kullandığı sözlere onun verdiği mananın ötesinde manalar yüklemesi ile mümkün olmuştur.
Kaldı ki müracaatçı, kullandığı sözlerde taşeron personellere yönelen baskının fakat “yöneticilik ve insanlık vasıfları taşımayan kişiler” tarafından yapılabileceğini argüman etmiş; tenkitlerini abartılı bir formda ortaya koymuştur. Anayasa Mahkemesi pek çok kararında tabir özgürlüğünün bir dereceye kadar abartıya hatta kışkırtmaya müsaade verecek biçimde geniş yorumlanması gerektiğini kabul etmiştir. Bu nedenle somut olaya mevzu tabirler açısından da Anayasa Mahkemesinin evvelki değerlendirmelerinden ayrılmayı gerektiren bir durum olduğu söylenemez.
Nihayetinde derece mahkemeleri, somut olaya bahis sözlerin iş akdinin feshedilmesi üzere son derece ağır ve en son deva olarak düşünülebilecek bir müdahaleye başvurmayı gerektirir nitelikte olduğunu objektif ve ikna edici bir biçimde ortaya koyamamıştır.
Anayasa Mahkemesi açıklanan münasebetlerle söz özgürlüğünün ihlal edildiğine karar vermiştir.”
