“Oğlum son üç yıldır met kullanıyor. Değil bana ziyan vermeye, ziyan verilmesine bile tahammülü olmayan oğlum hem kendisine hem de bana ziyan veriyor. Ben anneyim ve bir annenin çaresizce evladının eridiğini görmesinden daha büyük ıstırap olamaz…” cümleleri, titreyen bacakları, dinmeyen gözyaşları takviye istemeye gelen annenin ne kadar çıkmazda olduğunu anlatmaya yetiyordu.
SEVGİ YERİNE UYUŞTURUCUYA SARILDI
O.G. (21) farklı kullanımlar ile o gencecik beynini uyuşturmaya başlamış uzun mühlet evvel fakat vücut ve beyin farklı tesirler yakalamak, daha fazlasını hissetmek istediği için farklı kullanımlar içerisinde bulunmuş bir genç. Muhakkak ki apayrı fırtınalar ortasında kalmış, sevgi, aile, güç kavramlarının yerini öbür sözler ve manalarla doldurmuş genç bir adam. İki kere çeşitli nedenlerle ertelenen görüşme programlarımızın akabinde bir ortaya getirilişimizde anladım hususun muhtaçlık değil ferdî mecburilik haline getirilmiş bir yol olduğunu onun için…
Kullanmıyormuş evvelce, nakliyatını yapmaya, “ne kadar kişi alıştırırsan o kadar kazanırsın” teşvikine kayıtsız kalamamış, hatta bir müddet sonra içinde bulunduğu ortama kullanarak da ahenk sağlamayı başlaması ile her şey denetimsiz denetimden çıkmaya başlıyor. Hayatının bağlı olduğu pamuk ipliğinde hedefsizce ömrünü sürdürmeye çalışıyor. Tek bir hedefi var; annesine yardım edebilmek… Büyük bir takıntı haline gelen ve ömründe yaptığı yanlışlara dair bir münasebet olarak görüyor annesini… Elbette altında derin bir durum olduğu anlamak güç değildi lakin sıkıntı olan anlatmasını, dışa vurmasını sağlamaktı.
“8 YAŞINDAKİ ÇOCUĞUM ‘KURTAR KENDİNİ, ÖLDÜRECEKLER SENİ’ DEDİ”
“Çok küçüktü O.G. 8 yaşlarında falan. Babasının beni tartakladığına birden fazla vakit şahit olmuştu. Çok dayak yemiştim ancak çocuklarım vardı, gidecek bir yerim de yoktu. Daima farklı iftiralarla doldururdu eşimi kayınpederim. Tekrar bir gün çok yara almıştım eşimden ve babasından. İkisi bir önemli ziyan vermişlerdi bana. Onlar bahçeye çıkar çıkmaz küçük oğlum geldi yanıma koşarak. “Anne al bunları git kendini kurtar, öldürecekler seni diye ağlaması, avcumun içine sünnetinde ona takılan kırmızı kurdeleleri duran küçük altınlarını bırakması gözümün önünden hiç gitmiyor” annenin hıçkırarak ağlaması zihnimde tamamlamıştı cümleyi. Kayınpederim eşime “öldür ben sana içerde bakarım, temizle namusunu” cümlesini duyduğunu düşünüyorum evladımın titreyen avuçları ve gözlerine baktığımda.
Her şeyi duymuş ve yaşamıştı, yaşına nazaran çok büyük bir bu travmaya şahit olmuş, zihninde daima “annemi kurtarmalıyım” olgusunu barındıran, yaşadığı badireler sebebiyle okulunu tamamlayamamış ve yanlış arkadaş ortamlarında, hakikat olduğunu düşündüğü bir ömür usulüne girmiş küçük bir erkek çocuğu aslında… Kazandığı paraları daima getirip annesine bırakan, annesinin yaşadığı zulümden ötürü bir nevi kendisini sorumlu tutan bir genç…
Anne çok güç da olsa boşanıyor babasından, ayaklarının üzerinde durmaya çalışıyor, çalışmaya evlatlarını toparlamaya dair büyük gayret sarf ediyor lakin düşündüğü kadar kolay olmuyor hiçbir şey. Evlatlarının darmadağın oluşu ve en değerlisi de oğlunun içinde bulunduğu girdap yaşadığı her şeyden daha fazla yıpratıyor onu. Tedavinin ‘gönüllülük esasını” gerektirmesi sebebiyle O.G.’nin tedaviye isteklilik halini geliştirilmesi gerekmekteydi. Büyük gayretler sonundaki – anne ve oğlunun bir ortaya gelmesinin sağlandığı seansların ardından- imkansızı başarmıştık. O.G.’nin annesinin inançta olduğunun bilgisine hatta daha da kıymetlisi buna kendisinin ikna olmasına gereksinimi vardı.
Bağımlılık tedavisi, depresyon, anksiyete, gerilime bağlı hastalıkların hepsinin başladığı ve bittiği yer ‘beyin’dir aslında. İçimize attığımız, aklımızın görünmeyen yerlerine süpürdüğümüz karşılaşmak istemediğimiz travmalar, duygusal yaralanmalar denetimli olarak dışa vurulmadığı, saklandığı taktirde birçok rahatsızlığın yerini hazırlarlar. Çoğumuzun bâtın zımnî yaptığı hareketlerden birisi olan ağlamak, duygusal sıkışıklığın, rahatlamanın en değerli yollarından birisidir. Dertlerimizin kademeli olarak yaklaşılıp çözülmesi, yüzleşilmesi, biriktirilmemesi ruhsal ve fizyolojik olarak hastalanmamızın önüne geçecek en kıymetli basamaklardan birisidir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
