Ankara Ulus Meydanında bir ortaya gelen DİSK yetkilileri, DİSK İç Anadolu Bölge Temsilcisi Tayfun Görgün’ ün konuşmasıyla başlayan aksiyonda ”İnadına sendika inadına DİSK” sloganları attılar. Periyodun Çalışma Bakanı Seyfi Öztürk’ün ”DİSK’in canına ot tıkayacağız” kelamlarına ithafen sık sık slogan atıldı. CHP Genel Lider Yardımcısı Yıldırım Kaya’nın da katıldığı harekette bugün de kuralların birebir olduğu vurgusu yapıldı.
Tayfun Görgün’ün basın açıklaması:
“EMEĞİMİZ, EKMEĞİMİZ ve HAKLARIMIZ İÇİN YAŞASIN 15-16 HAZİRAN DİRENİŞİMİZ!
Bundan tam 52 yıl evvel Türkiye personel sınıfının tarihi yine yazıldı. 15-16 Haziran 1970’te bir ortaya gelen, omuz omuza veren çalışanlar tarih yazdı.
15-16 Haziran Büyük Emekçi Direnişi emekçi sınıfının sendikal haklarını ve DİSK’i savunduğu ulu bir direniştir. O periyodun hükümeti, işverenlerin isteği doğrultusunda DİSK’i yok etmek istiyordu. Böylelikle personelleri daha ucuza çalıştırmak istiyor, personel sınıfına kölelik dayatıyorlardı.
Ancak hiçbir baskı ile DİSK’i yok edemediler. Emekçi sınıfını DİSK’ten koparamadılar. İşte bu nedenle periyodun hükümeti Sendikalar Kanunu’nda değişiklik yaparak DİSK’i ortadan kaldırmaya kalkıştı. Tüm reaksiyonlara ve ikazlara karşın Yasa Meclis’e getirilince DİSK direniş kararı aldı. İki gün boyunca 1967 yılında kurulan DİSK ‘İstanbul ve İzmit’te on binlerce çalışanın iş bırakarak katıldığı genel direniş ve yürüyüşler yapıldı. Ne polis copları ne askeri panzerler… Hiçbir şey durduramadı birleşen çalışanları. Üç emekçi ömrünü yitirdi, DİSK Genel Lideri Kemal Türkler’in de ortalarında olduğu yüzlerce kişi tutuklandı, binlerce emekçi işten atıldı lakin sonunda çalışanlar kazandı. DİSK’i yok etmek isteyen ve tek sendika dayatan Yasa, büyük emekçi direnişinin tesiriyle Anayasa Mahkemesi tarafından iptal edildi. 15-16 Haziran 1970’teki onurlu direnişimiz, personel sınıfının birliğinin, dayanışmasının ve gayretinin sembolü haline geldi.
BUGÜNLERE MİRAS KALAN BİR EMEKÇİ TARİHİ
15-16 Haziran sırf anılması gereken bir “tarih” değil, emekçi sınıfının elini kolunu bağlama teşebbüsüne karşı bir itirazdır, sendikal hak ve özgürlükleri savunma direnişidir.
15-16 Haziran 1970’te personel sınıfı masaya vurup “Artık yeter!” demişti. Bugün emekçi sınıfı için bir sefer daha “artık yeter” deme vaktidir. Taleplerimizi omuz omuza yükseltme günüdür.
Yüksek enflasyon ve hayat pahalılığı nedeniyle bu ülkenin personelleri başta olmak üzere geniş halk bölümleri ağır bedeller ödüyor. Çarşıdaki, pazardaki artırımlar fiyatlarımızı eritiyor. Ekmeğimiz küçülüyor, faturalarımız kabarıyor. Bir yandan milyonların yoksulluğu, başka yandan bir avuç azınlığın servetleri artıyor. İktidarın politik tercihleri ve uygulamaları adaletsizliği büyütüyor. Ülkeyi yönetenler “Türkiye büyüyor” diye övünüyor. Biz çalışanlar ürettik, bizler çalıştık lakin o büyümeden hisse alamadık. Ulusal gelir içinde emeğin hissesi son iki yılda yüzde 39’dan yüzde 31’e düştü. Sermayenin hissesi ise yüzde 42’den yüzde 48’e çıktı. Dar gelirliler kaybetti, ücretliler kaybetti, on milyonlarca insanımız kaybetti, bir avuç sermayedar kazandı!
Yılın birinci 6 ayında resmi enflasyon yüzde 21’den 73’e fırladı. Dar gelirlinin, minimum ücretlinin besindeki, mutfaktaki enflasyonu yüzde 130’a yaklaştı. Bu yılın birinci 5 ayında taban ücretlinin 5 bin lirası Yüksek enflasyon nedeniyle eridi gitti. Ülkeyi yönetenler ise bu geçim problemlerine deva üretmek yerine, sayılarla gayret ediyor. Hiç kimsenin inanmadığı bir enflasyon sayısı açıklayarak bizleri daha düşük fiyatlara mahkûm etmek istiyorlar. Enflasyonu olduğundan düşük göstererek emeğimizi daha da ucuzlatmak istiyorlar. Bunun ismi hırsızlıktır! Yoksuldan çalıp, zengine vermektir.
YANDAŞ ŞİRKETLERİN PERSONEL SINIFININ SIRTINA YÜKLENEN VERGİ BORÇLARI
Üç beş şirketin milyonluk vergileri sıfırlanırken fiyatlarımızdan kesintiler sürerken işverenlere kıyak üzerine kıyak yapılıyor. Kur Garantili Mevduat hesabıyla bizden toplanan vergiler bir avuç zengine ve bankalara aktarılıyor.
Bu durumda bizlerin, emekçi sınıfının, insanca bir hayat için, haklarımızı almamız için örgütlenmemiz gerekiyor. Bir olmamız, birlik olmamız, güçlü olmamız gerekiyor.
Örgütlenmemizin, haklarımızı savunmamızın önüne çıkan manileri omuz omuza aşmamız gerekiyor. Evet 52 yıl sonra bugün de personel sınıfının örgütlenmesinin, sendikalı olmasının, DİSK’li olmasının ve başta grev hakkı, toplu iş kontratı hakkı olmak üzere sendikal haklarını kullanmasının önündeki pürüzler giderek büyüyor. Sendikal barajlarla, yetki hileleri ile emekçilerin sendikal haklarını kullanması engelleniyor. Sendikalaşmayı tercih eden emekçiler işten çıkarılıyor, patronların her türlü hukuksuzluğuna göz yumuluyor.
Uluslararası Sendikalar Konfederasyonu’nun Global Hak Endeksine nazaran Türkiye, emekçi hakları açısından en makus 10 ülke ortasında sayılıyor. Ülkeyi yönetenler grev yasaklamakla övünüyor. Memleketler arası sermayeye “bu ülkede emekçi hakkı yok, bu ülkede emek ucuz” diye sesleniyor. Emeğimizi milletlerarası piyasalarda haraç mezat tezgaha çıkarıyor.
Ancak bu bu türlü gitmez! Haklarımızı, ömürlerimizi ve memleketimizi nasıl savunacağımızı tarihimizden biliyoruz. Bundan 52 yıl evvel, 15-16 Haziran 1970’de ayağa kalkan emekçi sınıfından dersler almamız gerekiyor. İnsanca yaşamak için taleplerimizi omuz omuza, tek yumruk yükseltmemiz gerekiyor.”
Özlem Kalkan
