Sözlük manası; azın çokluğuna ve gücüne işaret, Minimalizm. İdeolojide ise az ile yetinmek sözcüğüne tekâbül ediyor. Yani,mutlu hayat savunucuları atalarımızın ” Azıcık aşım ağrısız başım “özüne öykünmüşler de diyebilir miyiz? Sesini çıkaran olmasa elbette deriz.
Peki, bu akım nerden çıkıyor? Doğal ki insanın memnunluğu arayışından. Bilhassa İskandinav ülkeleri ve Amerika’da birçok destekçisi bulunan bu akım insanın memnunluğu eşyada arayışının önüne geçmek istiyor. Minimalist ömür savunucuları, yani memnunluk keşişleri insanı huzura erdirmenin en kolay yollarından birinin azla yetinmeyi, kolay doymayı, sadeliğe hayran olmaktan geçtiğini öğütlüyor.
Ve bu hayat savunucuların kelli felli ağabeyleri “Az tüketirseniz, sade ve kaliteli yaşarsanız emin olun memnunluk kapınızı bir çarşamba günü saat 14.30 civarı çalacaktır. Hatta Minimalist hayatı, hayatınızın en vazgeçilmez noktasına oturtursanız bir gün ormanda yalnız yürürken sevimlileri bile görebilirsiniz” demeye getiriyor.
DEPO SAVAŞLARI GERİDE BEKLİYOR
İşin latifesi bir yana, eşya çılgınlığı artık o kadar arttı ki ellili yıllarda kişi başına düşen mesken kullanım alanının şu an üç kat daha fazlasını kullanıyormuşuz ve tekrar de konutlarımıza sığmıyormuşuz. Talep arzı yarattığı için bugün Amerika’da 2,2 Milyar fit karelik şahsî depolama alanı bulunuyormuş. Bu da ne demek oluyor, daha dört bin kısım çekilmemiş depo savaşları geride bekliyor demek oluyor.
Nahiye’nin kadısı üzere yeniden karnımızdan karnımızdan konuşup mevzuyu nereye bağlayacağımızı unutmadan çabucak toparlayayım isterim. Gelin, bu hafta sonunu konutunuzda kullanmadığınız eşyaları seçmeye ayırın. Yıllardır giymediğin gömleğin dolapta duracağına belediyelerin elbise toplama noktalarına ver güzel bir kardeşimizin yılsonu mezuniyetinde üstünde dursun. Ya da kırk sekiz çift ayakkabıyı dolapta saklayacağına ver de bir kardeşimizin ayağında top oynarken paralansın.
Bunu sizden bugün ölse yarın eşyaları battal uzunluk mavi çöp torbasına sığacak kadar az olan, eskilerin tabiriyle azıcık aşım ağrısız başım yaşayan, yenilerin tabiriyle fidan uzunluklu bir minimalist olan bu hoş kardeşiniz olarak ben istiyorum.
” Veren el alan elden her daim üstündür” lütfen unutmayın!
Efendim, yeniden geldik bu hafta bize ayrılan müddetin sonuna. Herkese güzel ve memnun bir hafta sonu diliyor ve haftayı yeniden bir ateş başı kıssası ile kapatıyorum.
Köyün birinin sonradan görme zenginlerinden, partalıyla da nam salmış, Seyit Ağa. İlçeye inmiş yeniden bir mazlumu sıkıştırıp başlamış, zenginliğini anlatmaya.
-“Falancanın ki zenginlik mi? Benim beş bin koyunum, sekiz yüz mandam, yedi bin dönüm arazim, kırk iki tane hanımım var” diyerek kekelemeden sıkarken, yanlarından köylüsü Hasan Oğlan geçmiş. Seyit Ağa içerlenmiş, bozulmuş:
-Ula, Hasan! Neden selam vermeden geçersin, azdın kudurdun mu rezil, selam Allah’ın selâmı?
-Selam, Allah’ın da palavra senin Seyit Ağa! Palavrası bölmeyim, dedim.
Haftaya görüşmek üzere, sevgi ve hürmetlerimle.
Şeref Düzyatanlar
