2 Temmuz 1993 günü Sivas Madımak’ta katledilenlerden biri olan ozan Hasret Gültekin‘in annesi Hace Hanım Gültekin, oğluna dair anılarını anlattı.
PİRHA‘ya konuşan anne Gültekin, Hasret Gültekin’in küçük yaşlarından itibaren birden fazla hususa meraklı olduğunu ve araştırmalar yaparak, kayıtlar aldığını belirten anne Gültekin, “İsmini keşke Hasret koymasaydım. Tahminen ona hasret kalmazdım” dedi.
“KEŞKE İSMİNİ ‘HASRET’ KOYMASAYDIM”
Hasret Gültekin’in beş kız çocuğundan sonra dünyaya geldiğini belirten Hanım Gültekin, oğluna ‘Hasret’ ismini verme sürecini, oğlunun küçük yaşlardan itibaren sanata ilgi duyduğunu şöyle aktardı:
“Beş kızdan sonra Hasret doğdu. Erkek çocuğa hasrettik diye ‘Hasret’ koyduk. Keşke ‘Hasret’ koymasaydım. Tahminen ona hasret kalmazdım. Küçük yaşta sanatçılık yaptı. Fazla da yanımızda durmadı. Daima orada buradaydı. Sanatçılığı olduğu için fazla kalmazdı konutta. Ondan sonra da evlendi. Allah’ıma şükür ki evlendi de çocuğu oldu. Roni’m var. Çalardı, söylerdi, meraklıydı. Bizim buralarda bir cenaze merasimi var ise hepsini, ağıtları dinlerdi. Çok meraklıydı o denli şeylere. Hiç çocuk olmadı ki. Yürümeye başladığı vakit güya 10 yaşındaydı. O denli laflar, o denli şeyler konuşuyordu ki. Bir yaşlı görürse çabucak giderdi. Soru sorardı. Meraklıydı o denli şeylere. Daima yazardı.”
“TEK TELLİ KIRIK BİR BAĞLAMASI VARDI”
Gültekin’in birinci olarak tek telli kırık bir bağlaması olduğunu söyleyen anne Gültekin, “Bağlama kırılmış ve yalnızca bir teli kalmıştı. Bir tarafı kalmıştı. Onu baktım ki tutmuş. Gücü de yetmiyor, çekiyor yerde. Odunları indirdim. Dedim ‘Bırak onu ne yapacaksın?’ Ağladı. Ben de dokunmadım. Tek telle o denli uğraşıyordu. Ondan sonra işte altı yaşındayken babası ona küçük bir cura aldı. Onunla başladı. Büyüdükçe büyüdü. Doğal hem hüzünlendim, hem sevindim. Biz, okulu ertelemesin, dedik. Kadıköy Anadolu Lisesi’nde okudu. Babası her gün otomobille götürüp getiriyordu. Bahçelievler’den Kadıköy’e. Bir konuk gelseydi ona yanaşırdı. Bir şeyler sorardı. Sazı eline alır almaz. Fazla da konutta kalmıyordu. Senede bir kaç sefer Almanya’ya gidiyordu. Ortada kendisi söyleyeceği türküleri danışıyordu bize. Ben Kürtçe türküleri seviyordum. O da bir, ikisini söyledi fakat sonra bıraktı. Arıx’ı söyledi. Bir cenaze oldu mu ağıt söyleniyor. Onlara çok meraklıydı. Çekerdi çabucak.”
“BABAANNESİ ÇOK İTİKATLI BİR KADINDI”
Hasret Gültekin’in babaannesinin Alevi geleneklerine bağlı bir bayan olduğunu vurgulayan Gültekin, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Alevi geleneklerine ekseri babaannesi. Biz o vakit çok gençtik. Babaannesi hem biliyordu hem de çok tutucuydu. Çocuklar öğrensin, bilsin isterdi. Daima babaannesinden öğrendi. Babaannesi çok itikatlı biriydi. Çocuklara “Bizim yolumuz bu” diye söylerdi. Hasret köyde ceme girmedi. Öteki yerde girdiyse bilmiyorum. Evvelden dedeler gelirdi, cem kurulurdu ancak Hasret yoktu o vakit. Sonra da esasen o denli bir şey yoktu. Öteki yerde gitmişse bilmiyorum. Lakin kesinlikle gitmiştir.
Bizim buralarda ölüler oldu mu acı çok oluyor. Oralarda etkilenmiş olabilir. Alışılmış ki Koçgiri geleneği o denli. O da meraklıydı. Sarfiyat, dinlerdi. Hatta ben ‘Ya sen erkek çocuğusun. Ne işin var buralarda?’ diyordum. ‘Ben seviyorum’ diyordu. Kendi besteleri vardı. Eşinin yanında yazılı besteleri var. Koçgiri tarihine dair her şeyi soruyordu. Arşiv topluyordu. Sarfiyat yaşlılara sorardı.”
“GÜNAHLARI NEYDİ? TÜRKÜ SÖYLEDİLER”
Anne Gültekin, Madımak’ta yaşanan katliama ait şunları söz etti:
“Allah düşmana vermesin. O denli kolay değil. Günahları, cürümleri neydi ki? Türkü söylediler, ne yaptılar ki? Hepsi 15 yaşındaydı. 20 yaşındaydı. Benim gördüğüm sıkıntısı, acıyı düşman görmesin. Ciğer acısı o denli bir acı ki… Yapan da benim üzere sızlasın. Öbür bir şey demiyorum.”
