Bu fotoğrafı birinci kere geçen gün bir arkadaşımın gönderdiği WhatsApp bildirisinde gördüm.
Yaşar Kemal’i çabucak tanıdım alışılmış ki…
Çocukluğumda okuduğum birinci romanlarından birinin müellifi.
Hayatım boyunca müellifliğini, aydınlığını, bu ülke için yaptıklarını daima hayranlıkla izlediğim, şahsen tanımış olduğum için de gurur duyduğum büyük müellif.
Türkiye’nin ve dünyanın Yaşar Kemal’i…
Yanındaki çocuk da bana hiç yabancı gelmedi…Mehmet Altan’a benziyordu.
Hemen Mehmet’i arayıp sordum.
Yanılmamışım oymuş.
1960’lı yıllarda İstanbul’da Basınköy ismi ile kurulan gazeteci ve müelliflerin üyesi olduğu bir sitede oturuyorlarmış.
Yaşar Kemal onu sık sık yürüyüşe götürürmüş.
***
Bu sohbet sırasında Mehmet Altan çok farklı bir olayı anlattı.
Bunu daha evvel yazmış lakin nedense gözümden kaçmış.
Şimdi onun ağzından aktarıyorum:
***
“Babam(Çetin Altan) 1973 yılınının neredeyse tamamını Sağmalcılar Cezaevi’nde geçirdi. 27 Aralık 1973’te cezasının bitmesine dört gün kala Cumhurbaşkanı Fahri Korutürk’ün af hakkını kullanması sonucu tahliye oldu.
1973 yılı Nobel Edebiyat Ödülü’nün açıklanacağı günün sabahı Yaşar Kemal beni alıp Sağmalcılar’da yatan babamı ziyarete götürdü. O sabah, beni niçin buraya getirdiğini pek anlamamıştım.
Bunu öğlenden sonra Yaşar Kemal’in Basınköy’deki konutuna gittiğimizde anladım. Eşi Tilda konuttaydı, transistörlü radyodan BBC’yi dinliyordu.
Yanlış hatırlamıyorsam saat 15 haberlerinde BBC, Nobel Edebiyat Ödülü’nün Patrick White’a verildiğini söyledi. Halbuki o gün, Yaşar Kemal’in Nobel mükafatına en yakın olduğu gündü. Yüzünü, hâlâ hafızamda olan bir dalga sıyırıp geçti ve o an o gün niçin beni babamın yanına götürdüğünü çok güzel anladım.
Anladım ki, Nobel’i alması hâlinde “babama uygulanan zülme dikkat çekmek” istiyordu. Yani Nobel alan bir muharrir olarak cezaevindeki muharrir arkadaşını ziyaret ettiği öğrenilecek ve böylelikle bütün dünya Çetin Altan’ın ismini da duyacaktı.
Her Nobel Edebiyat Mükafatı açıklandığında aklıma o gün gelir…”
Yaşar Kemal şu gökyüzünün altında Nobel’i en çok hak eden müelliflerin başındaydı. Benim üzere birçok insanın gönlünde onun Nobel’i esasen vardı…
***
İşte “Büyük Yaşar Kemalimiz” budur.
Hayatının en değerli olabilecek gününde kendini değil, mahpustaki arkadaşını düşünecek ve onun için bir şey yapacak kadar gönlü aziz bir insan.
Sorumluluğunu bilen ve taşıyan bir “Aydın” olma farkı…
***
Bu olayı öğrenince içimden şu geçti…
Bugün artık Nobel almış bir müellifimiz var.
Hakkıyla da almış bir müellifimiz.
Orhan Pamuk…
Acaba bir gün kalkıp Osman Kavala’yı ziyarete gitmek için Adalet Bakanlığı’na başvursa…
Çok şık olmaz mı…
***
Le Monde gazetesi, bir yazısında “Türkiye’de siyasal mahpus cezası miras mı?” diye sormuştu…
Rahmetli Çetin Altan vefatından evvel bizlere miras üzere şu cümleyi bırakmıştı:
“Hayal ettiğimiz ülke bu değildi…”
Bizlere de, hayal ettiğimiz dünya için, hiç olmazsa, siyasal mahpus cezasının, anavatanımızın alınyazısı olmadığını göstermeye uğraş göstermek düşmez mi…
Yaşar kemal ve Çetin Altan’ı hasretle, minnetle ve hasretle anıyorum…
Nur içinde yatsınlar.
Ertuğrul Özkök
