“Babasına hayran olup sonra ‘babam üzere olmayacağım’ diyen ve sevgi ile nefretin karması bir his hisseden kaç çocuk vardır bilmiyorum fakat varsa onlardan birisiydim sanırım. Kaç yaşındayım lakin hala tıpkı hislerle doluyum ‘baba’ kelimesine”
Gözyaşları akmamak için kirpiklerine tutunmaya çalışsa da, çenesi titrese de bu cümleler iki evladı olan kocaman bir genç adama aitti aslında…
UÇURUMUN KENARINDA EVLATLARINA SARILDI
Kendisi için değil evlatları için maddeyi bırakmayı isteyen, içten içe büyük pişmanlık duyan ve etrafında gördüğü üzere pak, cesurca evlatlarına sarılabilen bir baba olma isteği ile bir ortaya getirilmiştik. Ona bakınca gördüm ki kendisinden vazgeçeli çok olmuş, bir uçurumun kenarından sarkıyor aslında lakin iki evladının elini bırakmak istemeyen bir baba H.Z.
“Kim ister ki hayatı bu türlü olsun. Kim istemez ki düzgün bir ailesi, yuvası olsun. Ben içimde neyi ezemediğimi bilmiyorum fakat tüm sevdiklerimin hayatını ezmiştim. Eşim çok uğraştı bırakmam, uzak durmam için fakat öbür bir inat ve çaresizlik barınıyordu içimde. Aslında içimde bir ben daha vardı ve karşıdan o ‘ben’e nefretle bakıyordum. Yanlış olduğunu nazaran göre sesimi çıkartamıyordum davranışlarına içimdeki H.Z.’nin. Eşim terk etti beni evlatlarımı bana bırakıp, haklıydı aslında ben de kendimi terk edip gitmek istedim çok fakat işte o iki göz bana o denli umutla bakıyordu ki, çok sefer döndüm intiharın eşiğinden…”
İki evladının tutkusu getirmişti onu karşıma. Ancak öncesinde öteki düğümlerin çözülmesi gerekiyordu hayatında. H.Z. babasından hiç ilgi görmemiş, hiç bağlantı kuramadan, hiç anı biriktiremeden büyümüş bir genç adam.
“ARALIKLARDA DEĞİL SONDAYIM”
“Beni mi sevmiyordu, sevmeyi sevmiyordu, sevmeyi mi bilmiyordu anlamadım. Diğer erkek evladı da yoktu, gerçi olsaydı da farklı olabileceğini düşünmüyorum. Kaç yaşına geldi, yaşlandı lakin bir şey değişmedi onda, artık anlıyorum ki sevmeyi bilmiyordu benim babam. Bense benimle ilgilensin, sevmesin acısın fakat ilgilensin diye girdim bu çukura birinci başta. Nasılsa değersizim niçin âlâ olmak için uğraşayım ki diye düşünüyordum. Annem çok uğraştı, çok denedik bırakmayı, kısa aralıklarla başarılı olduğumu düşündüm ancak artık aralıklarda değil sonda olduğumu hissediyorum” cümleleri sonrası içinde bastırdığı, nefes almasını engelleyen, onu bu çaresizliğe tekraren itmesini sağlayan babasına duyduğu öfkeyi kusmalıydı. Konuşmamız ile birinci eşiği geçmiştik hüngür hüngür ağlamıştı H.Z. Uzun yıllardır birinci kez içinin bu derece rahatladığı söz ederek.
HER ADIMDA ‘CAN KIRIKLARINA’ BASIYORDU
İçindeki kırıkları toplamadan yol yürüyemeyecekti aslıda. Attığı her adımda ‘can kırıkları’na basıyordu ve çok canı yanıyordu haklı olarak. Evlatlarına kendisinin gördüğü üzere bir baba yaşatmak istemiyordu. Can kırıkları, kalp kırıklıkları, makûs anıları kalbinden ve zihninden atmalıydı ve elbette ki tüm bunlar bir kalemde olmayacak, vakit alacak ancak başaracaktı. Klinik tedavisi için gerekli yönlendirmeleri gerçekleştirdik ve hoş bir yenilenme programı ile uzun bir yola çıkıldı H.Z. ile.
İhmal edilen ya da daima aşağılanan bir çocuğun kendine hürmetinin olması güçtür. Kendilerini gerçekleştirmelerine müsaade verilmeyen çocukların ise yetişkin olarak kendilerini savunmaları zordur ve çocukken kendilerine gaddarca davranılan yetişkinlere için için yanan bir öfke taşımaktadırlar.
David Servan- Schreiber’ın de dediği üzere “Her hayat kendi şartları içinde zordur. Lakin kendine inançlı, kâfi yetişkinler olmak için istikrarlı ve öngörülebilir, sizinle, keşiflerinizle memnun olan, gel gitlerinizi düzenlemenize yardım eden, öz bakım ve başka beşerlerle düzgün geçinme konusunda size rol model olan anne babalarla büyümenin son derece tesirli olduğu gerçektir. Bireylerin, bilhassa de anne ve baba olan bireylerin atladığı temel nokta evlatlar dünyaya geldiklerinde dünyaya getiren anne ve babaların değil tüm toplumun çocukları, o toplumun gerektiğinde tarafını değiştirebilecekleri bireyleridirler.
Aslında fark etmeden ya da ederek yaşattığımız travmaları yalnızca bireye, evlatlarımıza değil, tüm topluma yaşatıyoruz. Evlatlarınızla bağlantı kurarken, yaşadığımız toplumun geleceğini de nasıl etkileyeceğini düşünerek hareket etmek bir gerekliliktir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
