Erkek kardeşi için dayanak alabilmek, içinde bulunduğu çıkmazdan kurtulabilmek ismine bir ortaya gelmiştik onunla. Erken ve yanlış bir evlilik beraberinde öbür yanlışlıkları da getirmişti onun hayatında. Kızına zulmü yaşattığını öğrenen baba damadını ağır yaralamaktan cezaevine girmişti.
Evlatların hepsi anne ve babalar için değerlidir, pahalıdır. Lakin kız evlatları hayatta hassas olanlardır ve birçok vakit daima iki defa düşünülmesinin gerektiğini hisseder anne ve babalar, bilhassa de babalar… Babalar ve kızları ortasında diğer bir bağın, öbür bir hissiyatın olduğu birçok kaynak tarafından da doğrulanmıştır. Gerçekten bu yaşanılan gerçeklikte de durum bu türlü. Baba kızının vücut lisanından, yüz tabirlerinden, telefonla konuşmalarındaki sesin titreşiminden birden fazla vakit bir sorun olduğunu anlıyor ancak kızı itiraf etmiyor. Ta ki bir tartışma ortamına baba da denk gelene kadar. Sonrası dertli elbette…
“Biz bu ıstırapları yaşar ve aşmaya çalışırken, erkek kardeşimin aşamadığı ve aslında sebebinin de ‘ben’ olduğumu öğrendiğim apayrı bir sorun ile karşı karşıya olduğumuzu babam cezaevine girdiğinde husus almak için, unsura dayalı borçlarını ödemek için her şeyimizi teker teker satmaya başladığında anlamıştık. Ancak çok geç kaldık. Malda mülkte değiliz elbette lakin annemin ve babamın tırnaklarıyla yaptığı, alın teriyle, emekleriyle kurduğu tüm tertip gözümüzün önünde yok olup gidiyordu. Babam içerde, annem bu yaşanılanları kaldıramayıp hasta olmuştu, kardeşim öbür bir alemde hiçbir şeyi görmek istemiyordu.”
Çok kuvvetli bir süreç geçirmişler anne ve kız. Erkek kardeşi kısa müddetliğine annesinin halini gördükten sonra tedavi olmaya ikna oluyor ve yatarak tedavi görmeye başlıyor lakin kriz anında hastaneden kaçıyor ve tedavi yarım kalıyor. Bir daha tedavi olmayı bırakın yanında konuşulmasına bile müsaade vermiyor uzun bir mühlet.
E.R. çok genç, babası cezaevine girince hayat istikrarı alt üst oluyor ve güçlü olabilme, ayakta durabilme sorumluluğunu alamıyor. Babasının kız kardeşine duyduğu hassasiyeti kendisinde hissetmeyince bulunduğu yanlış ortamlarda unsur alarak söyleyemediklerini, içine attıklarını bastırmaya çalışıyor. Lakin sonrasında bastırılamayacak kadar öbür hislerle tanışıyor, “kriz”lerle… Anne hasta, kız kardeş perişan, baba cezaevinde gerçekleri ile yüzleşemeyince, kendisini olduğundan daha güçsüz hissedince, güçlü kılacak, dayanıklılığını arttıracak, tahlil bulmasında başını daha fazla çalıştırıp, onu dinç tutacak bir yol ararken yokuş aşağı gidiyor hayatı.
Kolay bir süreç değildi, tedavi olmasını tekrar istetebilmek ki- tedavi de gönüllülük temeldir unsuru gereği- her ne kadar en değerlisi bu süreç üzere görünse de asıl değerli olan içinde bastırdığı, söyleyemediği ne varsa onu kusması gerektiği gerçeği. Babası ile müsabakası ve bir ortaya gelmesi gerekiyordu, babanın ona sıkı sıkı sarılıp güç vermesi, ona bedelli hissettirmesi, onun ağzından bir şey duyması gerekliydi. Bu uzun seyahatin birinci durağı oldu. Babanın oğluna olan duruşu, bir ortaya geldiğimizde yanlış ve doğrular üzerinden konuştuğumuz bahisler sonrasında kendi isteği ile tedavi olamaya başladı.
Bağımlılıkla uğraşta başka değerli durak tedavi sonrasında süreç boyunca sürdürülmesi gereken rehabilitasyon süreci lakin daha kritik nokta ise mümkünse yer ve ortam değişikliği. Tedavi sürecinde evvelki yaşantısından süreç içerisinde var olacak eski kırıntılar kişiyi geçmişe dair tetikleyebilir. O yüzden kişinin ve birinci derece destekçilerinin kısa ya da uzun müddetli yer değişikliği şahsa hayatını kısa müddette revize etme noktasında sürat kazandıracaktır.
Her yıkımın gerisinde çok büyük bir toz bulutu olur evvel. Her şey ufak ya da büyük ziyan görür, göz gözü görmez tozdan buluttan. Evvel acı verir her şey, tekrar yapılanmak sıkıntı gelir hatta imkânsız olduğu da düşünülebilir. Lakin vakittir tesellisi ve bu yıkımdan yara almadan çıkmanıza yardım edecek olan ailenizdir, dostlarınızdır.
Diana Fosha’nın dediği üzere; “İyileşmenin kökeni… sevgi dolu, uyumlu ve kendine hâkim bir kişinin kalbinde, zihninde var olma ve anlaşılma algısında yatmaktadır.”
Dr. Burcu Bostancıoğlu